Onderweg naar de Apenijnen

9 juli Piacenza- Fiorenzuola d’ Arda 34 km, maar eigenlijk verjaardag van Willemijn

Het lukt nog niet helemaal om weinig te lopen. Voor wie mij kent bijna een oud verhaal. Maar hier in deze hitte eigenlijk wel een serieus probleem.
Volgens mijn boekje zou het vandaag 26.8 kilometer zijn geweest . Volgens mijn mede pelgrims en de Via Francigena app minimaal 31, 75 km. En als ik Google aan het werk zet is het vanaf het hotel 34 km.

Ben bang dat het laatste wel klopt. Daarnaast ben ik ook nog twee keer (stommeling dat ik ben) behoorlijk veel fout gelopen. Dus ik vrees dat ik de 40 wel aan mag tikken.

Ik zit nu met twee collega-pelgrims in de herberg achter de kerk van Fiorenzuola d’Arda. Fabrizio is een Romeinse archivaris en Sylvia uit Ierland, die ik gister ook al gesproken had.

Ik had mezelf voorgenomen om vanmorgen om 5:00 uur uit me nest in kruipen, maar lag zo lekker dat ik pas om 5:30 uur de kracht bij elkaar kon rapen om onderweg te gaan.

De gids klopt niet in de afstand, maar wel in de waardering of eigenlijk gebrek aan waardering voor de route. De laatste kilometers waren oké, maar in het begin was het of langs de snelweg lopen of door verwaarloosde industrieterreinen of andere ellende. Hoe dan ook: helemaal niks. De gids komt er ook met de suggestie om de bus te nemen. Had ik natuurlijk ook moeten doen, maar daar ben ik dan weer te plichtsgetrouw voor.

Wel onderweg heel veel mooie kastelen gezien.
We zijn onderweg naar de Apennijnen, maar daar is nog niet veel van te merken., als wat vriendelijke heuveltjes aan de horizon. Volgens mijn mede-pelgrims is het morgen ook nog relaxed, maar dan gaat het helemaal los.

We gaan het meemaken!

10 Juli 2022: Van Fiorenzuola d’ Arda naar Fidenza 22 km: De maïs staat er goed bij van het jaar

Het is minimaal 50 misschien wel 55 jaar geleden, dat een boer bij ons uit het dorp aanbelde om de hand van een van mijn zussen te vragen. Volgens mij wist hij niet helemaal op welke zus hij zijn zinnen had gezet, dus opende het gesprek (met mijn vader) met de neutrale en bij ons in de familie inmiddels iconische woorden: ‘De maïs staat er goed bij van het jaar’. Met het aanzoek is het niks geworden, maar ik heb er vandaag vaak aan moeten denken omdat het hier echt maïsland is. En hij staat er echt goed bij. Logisch, veel warmte en veel water. Route dus uitermate saai , maar wel leuk saai. Geen kans om constant van je sokken gereden te worden door auto’s.

Ik kreeg via WhatsApp een vraag over een eerder blog Wat dat dan is: jezelf vinden? Nou is dat inderdaad een beetje een goedkope, makkelijke en modieuze opmerking, maar als je 20 km tussen de mais loopt heb je tijd om daar over na te denken. Jezelf zoeken of vinden bestaat tijdens zo’n wandeltocht vooral uit de totale niksheid. Je loopt en je loopt en houdt ondertussen je je body in de gaten: Knelt dat ene riempje niet te veel, zit mijn hoed goed zodat ik niet te veel zon vang. Is dat pijntje links erger geworden?; Oh nee is al weer weg. Beetje truttig dus, maar wel lekker truttig saai. In het normale leven lukt dat mij dat doorgaans niet echt.

Ik kreeg verder via WhatsApp een opmerking van een van mijn Venray maten Marcel K. over ‘Het Zelfverwoestingsboek’ van Marian Donner. Donner is dochter van schaker Hein Donner en nicht van oud-minister Piet-Hein Donner. Het boek zou een pleidooi zijn om de teugels te laten vieren. Om strengheid te vervangen door vergevingsgezindheid.

Nou daar kun je wel wat mee. Ik heb het boek tuurlijk niet gelezen, maar ik denk wel dat wij in het algemeen veel te streng voor onszelf zijn. Door social media (en misschien ook wel dit soort blogs) ben je constant bezig de meest ideale versie van jezelf presenteren, maar iedereen weet had je daar niet heel erg gelukkig van wordt. Een soort ratrace om steeds weer de leukste zijn met het meeste likes.

Waar ik in ieder geval uitermate tevreden van wordt is lekker truttig en saai langs de weg te sjokken en helemaal niets te doen. Dat is het aardige van wandelen. Het is uitgesproken saai. En al helemaal als je 20 kilometer of meer door de mais heen trekt.

Overigens is het tweede gewas hier tomaten. Van die relatief kleine en peervormige Roma tomaten. De meeste tomaten zijn nog niet rijp, maar heb er een paar goede gejat en zo uit het vuistje gegeten. Erg lekker!

Ga zo dadelijk op zoek naar mijn hotel en uitdokteren wat mijn plan is voor morgenochtend is.

11 juli 2022: van Fidenza naar Fornovo di Taro 32 km: de kuitenbijtertjes komen eraan

Vandaag een kort verslagje. Dat is het probleem van alle journalisten. Als het goed gaat, heb je eigenlijk weinig te vertellen. En vandaag ging eigenlijk best lekker. Vanmorgen braaf om 5:00 uur uit mijn nest gekropen. En door het halfdonkere Fidenza mijn weg gevonden. Dat is ook het voordeel van de Via Francigena app. Tijdens de Camino de Santiago is de bewegwijzering wel beter, maar in het donker heb je niets aan die merktekens. En dan mis je wel eens iets. Als je op die app loopt is dat natuurlijk een fluitje van een cent. Niks zo irritant als fout lopen.

Zoals gezegd zitten we nu echt in de Apennijnen. Tenminste dat denk ik. Hoewel een hoogteverschil van 200 meter over de hele dag wel meevalt. De route was heel gevarieerd. De meeste tijd loop je op redelijk rustige heuvelachtige plattelandswegen, maar ik heb ook 1,5 uur door de uiterwaarden van de rivier de Taro gewandeld. De Taro lijkt nog een heel natuurlijke rivier met een extreem brede winterbedding, In de zomer is daar weinig meer van over dan een paar lullige stroompjes. Voor de scheepvaart heeft de rivier geen functie. Misschien lukt het net met een kano?

Voordeel van deze dag is dat er ook catering onderweg was. Heb zowaar de eerste keer ontbijt gehad. Om half negen in dorpje Medesano. Focaccia, lekker met zoute olijven en een literpak melk. Weet niet of dat handig of verstandig is om zo maar een liter melk weg te kappen, maar wel lekker. En natuurlijk koffie.

We zitten hier in de streek van de beroemde Parmigiano Reggiano kaas. Ik ben minimaal langs één boerderij gewandeld met een bordje, dat daar de echte Parmezaanse kaas wordt gemaakt . Maar er zijn er veel meer. Hopelijk krijgen we vanavond een stuk met het diner.

Morgen ga ik proberen om iets vertellen over het boek van Jonathan Franzen met de titel Kruispunt, dat ik aan het lezen ben. Kan niet wachten om dat boek uit te krijgen. Al was het alleen maar omdat het bijna zwaarder is al bijvoorbeeld mijn slaapzak.
Maakt niet uit, want het is een superboek. Om in te beginnen een beetje een kuitenbijter, maar als je er in bezig bent, blijf je zeker hangen. Er zit verder alles in wat je maar kunt verzinnen: sex, racisme, geloof (heel veel geloof) en nog een tiental andere thema’s.

Zit nu in een bed & breakfast in Fornovo di Taro: La Vecchia Quercia. Mooi is dat ik hier ook kan eten.

12 juli 2022: Fornovo di Taro naar Berceto 28,5 km. Soms heb je geluk en soms heb je nog meer geluk.

En zat vandaag iets mee en er zat iets tegen. Wat tegenzit was de wandeling. En dan met name de duur in uren daarvan. Bijna 30 km is al niet weinig, maar met de hoogteverschillen in de ochtend en vooral de eerste helft tot ongeveer 12 uur was het echt wel zwaar. Gevoelsmatig liep je soms 10 meter om dan weer 100 meter stil te staan. Niet gek dat ik bij mijn eerste echte pauze om 12 uur iets minder dan 20 kilometer achter de kiezen had (3 km p/ uur!!). Gelukkig zat er ook iets mee. Het weer was veel koeler dan de afgelopen dagen. En de zon stond niet hele tijd op je kop te rammen. Daarnaast mochten we nu hele stukken door het bos lopen. Dat had ik op deze Via Francigena route nog niet meegemaakt . De eerste echte pauze was in het dorpje Cassio. Leuke bar en heb mij zelf uitgebreid getrakteerd op een schaal met prosciutto crudo en Parmesana. Super lekker en dubbel en dwars verdiend.

Zoals gezegd was het totale hoogteverschil 900 meter . Als je dat eenmaal achter rug hebt is het leed zo geleden. Het was een mooie wandeling met heel veel mooie vergezichten in een vriendelijk bijna Zwitsers landschap. Dus wat wil je nog meer? Ik zit nu in een bed en breakfast met de naam huis van de nonnen. Geen non te zien verder. Alleen de zeer behulpzame eigenaresse, die al meteen aanbood om morgenvroeg voor mij ontbijt klaar te leggen. Super toch!

Vanmorgen echt sharp om 5:00 uur weggelopen. Dat kwam omdat ik me een soort van omgekeerd verslapen had. Ik wilde om 5:00 uur opstaan, maar stond om 4:00 uur al naast mijn nest. Gelukkig stond ook hier het ontbijt voor mij klaar en was mij uitgebreid uitgelegd hoe ik café Americano kon maken. Eten is hier natuurlijk heel belangrijk. De gastvrouw van gisteren had voor haar twee B&B gasten echt de sterren van de hemel gekookt. Vooraf ravioli met ricotta en parmezaan en een soort van spinazie en dat weer afgeblust met salieboter. Het hoofdgerecht was involtini met aangegaarde courgettes en een tomatensla uit eigen giardino. En als toetje een taart met een kersenvulling. En alles helemaal zelf gemaakt. De kosten 25 Euro incluis wijn, bier en water en koffie of thee.

Ik had ook beloofd nog iets zeggen over het boek van Jonathan Franzen: kruispunt. Waarom ik vind dat je dat zou moeten lezen? Niets moet natuurlijk, Maar je weet wat ik bedoel. Centraal in het boek staat de familie Hildebrandt. Vader Russ is hulpprediker bij een sociaal zeer bewogen kerk in de vroege jaren zestig van Chicago en is getrouwd met Marion (mooie naam). Samen hebben ze vier kinderen variërend van acht tot achttien. De leden van het gezin zijn de hoofdspelers. Het bijzondere van het boek is dat deze hoofdrolspelers steeds vanuit verschillende kanten worden bekeken. Het best komt dat tot uiting bij Marion. In de visie van de dominee is zij een te dikke uitgebluste en niet langer seksueel aantrekkelijke vrouw. Maar Marion heeft veel meer in haar mars en heeft een aantal geheimen uit haar verleden nooit gedeeld met haar echtgenoot. Zo opgeschreven lijkt het bijna een spannende whodunnit te zijn, maar daar doe je het boek echt mee te kort. Het geniale is dit boek is al die mensen als echte mensen worden gepresenteerd. Dus met goede en slechte kanten.
Ondanks dat iedereen zwaar christelijk van overtuiging is, is alles binnen de familie zeker niet pais en vree, Dit zorgt dat de familie grotendeels uit elkaar valt.
Volgens mij hoef je niks te leren van een boek. Maar in dit geval zou het misschien kunnen zijn dat je elkaar als familie altijd vast moet blijven houden en je niet verbergt in de boosheid van je eigen gelijk. En of dat nou een christelijk gelijk of iets anders is, maakt niet zoveel uit.

13 juli 2022: Berceto naar Pontremoli: 32 km Welkom in Toscane

Het land begin duidelijk te veranderen. Natuurlijk een paar dagen geleden wandelde ik nog door een regelrechte kloon van het land van Maas en Waal en nu zitten we in de bergen in, maar Italië begint duidelijk hier wat toeristischer en schilderachtiger te worden. Dat zag je gisteren al in Berceto en nu helemaal in Pontremoli . Pontremoli is echt zo’n Toscaans stadje dat zomaar in een Amerikaanse romcom kan. Je kent die films wel. Volgens mij zijn Amerikanen er dol op want alles wat ik zo kan verzinnen zijn Hollywood producties Under the Tuscan sun’ om er maar eens een te noemen.

Zicht op de bergen vlakbij Passo della Cisa

Welkom in Toscane. (passo fel Cisa)

Over de route. Dat viel een beetje tegen. Ik dacht dat ik de ellende gisteren achter me had gelaten, maar vandaag was het eigenlijk weer precies hetzelfde kopje thee. In de ochtend heel sterk klimmen over onverharde paden en daar word je op een gegeven moment helemaal simpel van. Vooral omdat je je kop er heel goed bij moet houden. Eén rollende steen en je ligt op je bek. En met een rugzak op je rug, de forse watervoorraad en een wellicht een paar kilootjes buikvet ben je toch al niet het toppunt van elegantie.

Uit pure wanhoop heb ik de laatste 10 km maar gewoon over de weg gelopen. Dan kom je tenminste op snelheid.

Binnenkomst van oude deel van Pontremoli

14 juli 2022: van Pontremoli naar Aulla 32 kilometer, commedia dell'arte

De eerste keer dat ik in de Apennijnen was moet ergens in de jaren 70 geweest zijn. Met ons pa bomen kopen in Pistoia . En ons pa vond dan leuk om ook iets te eten terug huis te nemen. Dat deed hij vaker: aardappelen uit Zeeland (vraag me niet waarom) of paling uit Volendam. Nu was de keuze gevallen op kaas, die je langs de snelweg kon kopen. Direct van de herder. Authentieker dan deze vangrail kaas vond je nergens. Pa was alleen vergeten was dat je deze rauwmelkse vangrail kaas niet geschikt was om een of twee dagen in een hete auto te bewaren. Het overlevering gaat dat de kaas in Nederland inmiddels een psychedelische werking had gekregen.

Formeel ben ik natuurlijk helemaal niet meer in de Apennijnen, maar al lang en breed in Toscane, maar toch kwam dit verhaal paar keer in mijn hoofd naar boven vandaag . Ik denk dat ik inmiddels zeven dagen hebt gelopen en dit was wel met de afstand de mooiste wandeling.
De meeste stukken liep ik vandaag over schaduwrijk boswegen en om de zoveel tijd kom je dan een Toscaans stadje tegen. Bijna te veel om op te noemen: Filatierra, Filetto en Virgoletto.

In Filatierra mijn eerste koffie en genoten en van het theaterstuk wat voor mijn ogen werd opgevoerd door de locals. Iedereen praat met elkaar en door elkaar heen. Dan weer boos, dan weer wordt er een kneepje in de wang of een aai uitgedeeld. Echt Italiaans toptoneel, commedia dell'arte en reden om een tweede koffie te scoren. Eén euro wie doet je wat?

Pelgrimeren is echt leuk. Dat wil zeggen: overdag. ‘S-nachts is het wat ingewikkelder. Je ligt nooit lekker. Altijd te warm of te koud (meestal te warm). En voor je gevoel zweet je s-‘nachts meer dan overdag. Dan denk je ook al heel gauw: ‘Morgen hou ik er mee op. Pak ik de trein of de bus of slaap uit tot tien uur. En ‘s-ochtends ga je dan maar weer op pad en wordt het hartstikke leuk. Gisteravond trouwens geweldig gegeten. Door dat lopen verandert je smaak. Zoete taartachtige dingen bèèèh, maar goeie pasta en andere Italiaanse klassiekers geweldig.

Gisteren gegeten bij Osteria Bietola in Pontremoli. Voorgerecht ravioli met ricotta en spinazie en daarna agnello cacciatore (Zoiets als lam op de manier van de jager) met daarbij spinazie gesmoord in boter. Hemels lekker!

Zicht op Virgoletti