 | | | Meseta |
|
|
Mijn lievelingseten tijdens de camino zijn er waarschijnlijk twee. Allereerst,
Sopa de Lentejas ofwel linzensoep. Vooral omdat soep altijd lekker is als het heet is en omdat het volgens mij ook gezond is en boordevol eiwitten zit. Mijn voorkeur voor het tweede gerecht is wat meer nostalgisch geïnspireerd:
Ensaladilla Rusa, Russisch ei of, in gewoon Nederlands, koude schotel. Dat zit zo: mijn oma had een huishoudster, hoewel huisgenote een betere titel zou zijn geweest: Mina. Mina was beroemd - en zeker bij mij - vanwege haar koude schotel. Iedere zaterdag aten wij met zijn allen bij mijn oma en Mina, en heel soms stond dan koude schotel op het menu. Mina sloot zich dan al vroeg op in de grote bijkeuken om die koude schotel te maken. In mijn herinnering waren de schalen zo groot als wagenwielen en minstens twee keer zo lekker. Alles was vakkundig afgeplamuurd met mayonaise en vol gelegd met gevulde eieren, asperges, hamrolletjes, augurken en nog veel meer. Zo'n feest is de Spaanse
Ensaladilla Rusa helaas niet, maar toch lekker.
Vandaag heb ik de meseta doorkruist. Een rechte streep door de platte Spaanse hooglanden van minimaal 20 kilometer, met nergens een huis of wat dan ook in zicht. Kunnen wij ons in Nederland niet voorstellen. Waar is ergens een stukje Nederland te vinden van meer dan 5 kilometer dat helemaal leeg is? Volgens mij bestaat dat niet. Het schijnt dat veel pelgrims dit stuk links laten liggen en met de bus van Burgos naar León gaan. Ja, dat kan natuurlijk, maar dan mis je wel iets bijzonders.
 | | | klooster net buiten Carrion. Nu omgebouwd tot 5 sterren hotel |
|
|
