Richting de zee |
15 juli 2022: Aulla naar Sarzana : Hoe moeilijk kunnen 15 km zijn?Ik vrees dat het officieel is bewezen: “Ik word ouder, papa’. Vandaag echt een rotstuk van helemaal niks gedaan. Slechts 15 km. Ik weet niet precies hoe laat we ik officieel ben vertrokken, maar volgens mij rond 6 uur. Had er echt zin an, maar dat was snel over. Een collega-pelgrim Matteo zei het ‘Ik had mijn machete mee moeten nemen. Echt allemaal hele kleine bospaadjes. Maakt verder niet uit maar de ellende is dat je daar enorm op moet letten om niet te vallen. Ik ben één keer op mijn kont gegleden. Dus dat viel op zich nog wel mee. Maar wel erg vermoeiend. Zo route als vandaag moet ik eigenlijk met twee stokken lopen. Daarmee verdeel je de kracht veel beter over je lichaam en je staat veel stabieler. Hoe dan ook; ik heb twee keer pauze gehouden. Zomaar langs de weg met een slok water want meer had ik niet bij me. Inclusief een half uur omlopen was ik om half één in Sarzana. En dat over die lullige 15 kilometertjes.Route was wel mooi. Erg mooi zelf. Nog even Borgo di Biba bekeken. Echt een plek waar de tijd stil heeft gestaan. Ik had nog even de illusie, dat daar een bar met koffie zou zijn, maar tevergeefs. Het tweede dorpje was zo mogelijk nog mooier en schilderachtiger: Ponzano Superiore. Belangrijkste wat ik zocht en als in het vorige dorp niet aanwezig: koffie. Mijn schatje reageerde al een beetje jaloers toen ik de foto van het mooie Pondanzo Superiore doorstuurde en ging er maar automatisch van uit dat ik daar aan een copieuze lunch zou zitten. Gelukkig wel plenty bars in het zeer toeristisch Sarzana. Ik heb daar eerst twee uur zitten puffen met koffie en een salade Nizzarda (Nicoise ). Zat een ouwe baas, die echt op ons pa leek in de jaren dat hij al heel oud was. Misschien niet eens zoveel in zijn gezicht. Het waren meer de gebaren en gezichtsuitdrukkingen als hij bijvoorbeeld moe in een stoel ging zitten. Kreeg het warempel met hem te doen toen de rest van het dorp erbij kwam en er gekaart moest worden en hij duidelijk niet meer zo snel was als de rest en daarvoor op zijn kloten kreeg. Zit nu in de herberg van de parochiekerk. Stelt niets voor, maar altijd beter dan een zielloze b&b Ik gebruik In deze blog nog wel eens een keer het woord pelgrimeren. Eigenlijk een beetje een raar woord. Een woord dat bijna verondersteld dat pelgrims een hoger soort toeristen zijn. Of toeristen in dienst van god of zoiets. Hier op een aanpakbord in de herberg staat het wel op een aardige manier uitgelegd. Toeristen zijn reizigers op zoek naar menselijke cultuur. Pelgrims zijn reizigers op zoek naar de ziel. Wist niet dat je daar zo moe van kunt worden.
16 juli 2022: Van Sarzana naar Pietrasanta: 34 km Uit het voorgeborchte van de hel en hoe het dan toch nog een leuk dag werdOnze troepen, drie pelgrims sterk waren deze nacht gelegerd in een barak achter een parochiekerkje in Sarzana. Ik zeg barak maar ik bedoel zo’n hok, waar Aziatische dictators hun politieke gevangenen opsluiten. Het was er vannacht zo ontzettend heet. Het leek wel het voorgeborchte van de hel. Nu is het vaker heet in Italiaanse herbergen, maar gedurende de nacht wordt het dan langzaam beter. Nou hier dus niet. De enige reden om niet buiten te gaan liggen is dat daar de moord stikt van die kleine steekvliegjes. De Italianen noemen dat pappataci. Dan moet je ongeveer vertalen met ‘stil brood.’ Waarbij jij het brood bent en die vliegen jou stil in je mieter steken. Volgens mij noemen wij het knutten. Super irritante beesten. Binnen zaten ze ook, maar dan enigszins in beperkt hoeveelheden.Voor mijn gevoel heb ik dus amper geslapen. maar misschien valt het ook wel mee, omdat ik wel wakker schrok toen mijn medepelgrims Luca en Matteo hun boeltjes bij elkaar begonnen te zoeken. De route volgens de app ging vandaag naar Massa en daar had ik oorspronkelijk ook mijn zinnen opgezet, maar er was geen bed beschikbaar voor mij dus daarom maar de volgende stevige stad op de lijst: Pietrasanta. Volgens het boek ‘De weg van de Franken’ van Ben Teunissen zou dat goed te doen zijn. Mijn mede-pelgrims keken mij een beetje meewarig aan toen ik meldde dat ik naar Pietrasanta ging. Volgens hen was dat niet te doen, maar ik moest nog een beetje wraak nemen op die lullige 15 km van gisteren en hebt het toch maar aangepakt. En eerlijk is eerlijk de 15 km van gisteren was veel zwaarder dan de 34 km van vandaag. Ik heb eerst een kilometer of 10 langs een redelijk drukke weg moeten lopen. Ongeveer tot aan marmer wereldhoofdstad Carrara . Daarna 20 km langs het strand. Dat laatste is leuk en loopt lekker makkelijk. Constant iets te zien. Afsluitend vervolgens 5 kilometer landinwaarts naar Pietrasanta. Pietrasanta is echt een eye-opener. Ik had er zelfs nog nooit van gehoord, maar dit is echt de place to be als je van moderne beeldhouwkunst houdt. Overal in openbare ruimte staan echt heel mooie beelden. Niet die nietszeggende bagger die ze bij ons vaak tentoonstellen, maar echt mooi. Echt mooi kun je ook wel zeggen van mijn hotel verblijf ik zit in een nonnenklooster Casa Diocesana de la Rocca op de met afstand mooiste plek van het van de stad. Dat is wel belangrijk, want als je in dit soort steden een leuk hotelletje wilt huren, moet je niet staan te kijken als ze 3, 4 of € 500 vragen. Morgen naar Lucca.
17 juli 2022 Pietrasanta naar Lucca: 31 kilometer Mijn eerste voetreis maar Rome.Ik moest er vandaag ineens aan denken. Ik heb toen ik 13 was het boek van Bertus Aafjes gelezen: Voetreis naar Rome. Ik weet er niks meer van af, alleen dat ik toen wel onder de indruk was. Aafjes was ooit een zeer bekende en zeer katholieke dichter en had direct na zijn middelbare schooltijd deze voetreis gemaakt en daar in dichtvorm een verslag over geschreven. Ik vond het indrukwekkend. Ook omdat hij Aafjes echt van kerk naar kerk, klooster naar klooster en parochiehuis naar parochiehuis wandelde. Vroeger werkte een pelgrimstocht als volgt. Je ging naar een bisschop of een andere hoge geestelijke en vroeg hem een referentiebrief op te stellen waarmee je dan verzekerd was van onderdak tijdens de reis. Om die reden hebben moderne pelgrims nog steeds een pelgrimspaspoort of credenziale in hun bezit waarmee ze welkom zijn in kloosters of parochiehuizen, de onderdak bieden. Het nonnenklooster waar ik gister te gast was vroeg alleen naar het credenziale en niet naar mijn paspoort.Wat ik me wel kan herinneren was de tekening van de blote dame op de omslag van het dichtwerk. Ik probeerde haar over te tekenen In de studiezaal van het internaat waar ik toen op zat. Overigens bijzonder dat ik dat boek toen las. Volgens mij was in de jaren zeventig al een behoorlijke oudbakken werk en is het oorspronkelijke dichtwerk net na de Tweede Wereldoorlog verschenen. Die blote dame -hoe braaf ook- zal er wel iets mee te maken hebben. Vandaag een redelijk makkelijke route. Pietrasanta achtergelaten en door het Toscaanse platteland naar Lucca geslingerd. Her en der een stukje pittig stijgen, maar allemaal goed te doen. Verschil met eerdere dagen is dat ik nu wat beter op mijn eten let. Door de warmte en door het feit dat je vaak niks te eten kunnen krijgen loop je hele stukken op een lege maag en daar word je toch wel een beetje teps van. Je voelt wel geen honger, maar echt energie heb je ook niet. Wat misschien ook wel een dingetje is dat je lichaam nu ook weer gewend is aan het presteren. De realiteit om dag in dag uit niks doen als alleen maar lopen is en de resterende tijd besteden om een beetje bij te komen en te relaxen. Mij bevalt dit ritme in ieder geval erg goed. Je hoofd wordt helderder en je lichaam voelt zich beter op zijn plek. Is dat pelgrimeren? Misschien wel! Mijn maat uit de genoemde internaatstijd en filosoof Jeroen Lutters kwam een paar dagen geleden naar aanleiding van dit reisverslag met een beeldspraak van de dichter Rainer Maria Rilke. Volgens Rilke is de uitdaging van mensen om een eigen strook vruchtbaar land te vinden tussen stroom en rots. Die smalle strook is de plaats waar je echt tot rust kunnen komen. Dat is niet makkelijk met aan de ene kant de voorbij razende en ongrijpbare stroom van het leven en aan de andere kant de altijd dreigende verharding.
|
