Dag 3: Barbigues Lectoure: La Belle France

Dag 3: Barbigues Lectoure: La Belle France

Dag 3: Barbigues Lectoure: La Belle France

Ik wist niet dat Frankrijk zo mooi kon zijn. Zeker Zuid-Frankrijk hield ik altijd een beetje voor droog en duf, maar het tegendeel is het geval: groen en glooiend en verassend veel water. Op dit moment helemaal, want er is net als in Nederland heel veel -misschien wel te veel- regen gevallen, maar ik zie ook overal rivieren en beken en vandaag zeker tien meren gespot. Dus al wandelend van Barbigues naar het stadje Lectoure echt genoten. Ook de dorpjes onderweg waren de moeite waard. In Castel-Arroz zat iedereen lekker te bieren op het terras. Wilde eigenlijk een foto van de ober maken: jonge Franse lange jongen met een prachtige roze alpino en een strakke 'porno-moustache'. Mooi gezicht, maar vond het toch genant om een foto te maken. Hij was in ieder geval wel verguld met mijn compliment.

De meest dorpjes leken verder vooral uitgestorven.

Afgelopen nacht in Barbigues geslapen: 'Chez Nick'. Was wel een belevenis. Nick is een oude Engelse baas. Weet niet hoe oud, maar zijn oudste zoon was bijna 50. Dus eerder tachtig dan zeventig. Is tijdens corona gescheiden en heeft hier toen een herberg gekocht. Beetje bijzonder, want ondanks dat hij hier al vier jaar woont kent hij werkelijk maar twee woorden Frans: fromage en argent. En maakt ook totaal geen aanstalten om dat nog te leren. Vroeg hem of dat niet eenzaam was in de winter als er geen (Engels sprekende) pelgrims zijn. Nee dat was het niet. In de winter verkocht hij brandhout aan de Engelse expats, die hier natuurlijk overal dikke huizen hebben. Ik kwam gisteren daar om drie uur onverwacht binnen stomen, omdat het niet gelukt was hem te bellen. Eigenlijk was hij uitverkocht, maar maakt meteen plek door een extra bed in zijn eigen private woonkamer te zetten. Dus had een private room afgelopen nacht. Zal deze nacht -vrees ik wel anders worden. Mijn buurman -dus bed naast mij- was zo eerlijk om mij toe te fluisteren dat hij snurkte. Ronfler heet dat.

Het mooie van wandelen is dat je een hele dag de tijd hebt om over iets of misschien ook wel niets na te denken. Vanmorgen kwam ik langs de weg een spreuk van Antoine de Sant-Euxpery. Van 'De Kleine Prins' natuurlijk. Die spreuk luidde: 'We do not inherit the earth from our ancestors, but only borrow it from our kids'. Is wel ff een doordenkertje. Vooral ook omdat we ons daar totaal niet naar gedragen. Wij gedragen ons als mensheid natuurlijk vooral als heren van de schepping. Terwijl het uitgangspunt eerder zou moeten zijn dat we de aarde een betere plek moeten maken.

Als god in Frankrijk in Castel-Arroz

Dit is vast een vorm van protest, misschien wel van de Franse Boer Burger Beweging. Overal gedraaide borden

Dit ziet er heel romantisch uit, maar soms ook tricky en slipperig door de vele regen en de modder

Veel IK VERTREK kastelen gespot onderweg

Kasteel te Flamarens