Dag 9 Pomps- Sauvelade 26 km: no gutter no glory |
Het is - op dit moment- nu mooi weer, beetje bewolkt, beetje winderig en 's-avonds om zes uur nog 16 graden. Niet slecht dus, maar vandaag heeft het eigenlijk de hele dag geregend. In de ochtend zag ik het nog niet zo serieus in en lachte mijn collega-pelgrims uit met de opmerking: 'Zoiets noemen wij in Nederland geen regen.' Maar van een heel klein beetje regen, een hele dag lang kun je toch heel nat worden. Mijn poncho heb ik niet aangedaan. Alles wat toch al nat. En eigenlijk loopt het best lekker zo in de regen. Je krijgt zo'n lekker kleine wereld. Terugtrekken in je eigen kletsnatte coconnetje. Als je me thuis zou vragen als je regent: 'Ga je mee op-en-neer naar Den Bosch?. Zou ik je voor gek verklaren, maar als je het dan doet is het eigenlijk best lekker. Bij de camino hoort ook een beetje tegenslag en een beetje lijden. Eergisteren zat in aan het gemeenschappelijk avondmaal naast een wat oudere Australiër. Hij was van mening dat alle camino paden af gestrooid moesten worden met een laagje gravel zodat ze droog te belopen zijn. Behalve dat dit logistiek best wel een uitdaging is, snap je dan echt niet waar het over gaat. Juist dat kleine beetje wrijving geeft glans aan het geheel. Ik denk ook dat mensen daarom de camino willen lopen. In een maatschappij waar je 24/7 wordt ontzorgd zijn lijden en tegenslag vieze woorden geworden. Dat vertaalt zich helaas ook in manier waarop wij tegen leven en dood aankijken. Met mijn internaat-matties had ik maanden geleden een discussie over hoe met sterfelijkheid om te gaan en hoe je in de wedstrijd staat als jouw kwaliteit van leven anders wordt? Ik zeg nadrukkelijk anders in plaats van minder. Wie bepaalt immers dat jouw kwaliteit van leven minder is als jij geen 26 kilometers van Pomps naar Sauvelade kunt lopen of de dingen misschien niet meer zo helder ziet of wanneer je geconfronteerd wordt met een ernstige ziekte. Een groot deel van mijn matties begint dan meteen te roepen "Stekker eruit" en "Dat wil ik niet". Natuurlijk wil je dat niet, maar als een ding zeker is, is het dat we hier allemaal een keer moeten vertrekken en waarom zou het laatste stukje van de camino nu ineens minder waardevol zijn? Ik ben niet tegen zaken als euthanasie, maar vraag me vaak of mensen er geen streep onder zetten om hun naasten geen overlast te bezorgen. Ik denk ook dat het heel naar kan zijn om een ander van wie je houdt te zien lijden. Maar dat lijkt me een slechte reden om jouw geliefde, dan maar dat enkeltje te bezorgen. En misschien ben jij dan diegene, die op dat moment is te leren heeft. Genoeg ernstige praat: Na al dan enorme lijden hebt ik mijzelf getrakteerd op een wat betere gite. Echt fantastisch gegeten: vier of vijfgangen, echt culinair. De naam van de tent 'Dessiné moi un chemin' in Sauvelarde. Zit in een supermooi verbouwde oude boerderij. Een man, Gilles bestiert het geheel en doet alles in zijn uppie: koken, klanten ontvangen, entertainen, schoonmaken, tutti. Heel knap Een echte one-man show.
|
