 | | | Chien de Montagne de Pyrénées |
|
|
Ik hou erg van honden. Ook wel van katten, maar als ik een ding ben is het toch wel een hondenmens. Op zo’n camino zijn honden altijd ook een risico. Je loopt de hele dag aan de huizen van mensen voorbij en niet iedere hond heeft zin om door mij uit zijn droomslaap gehaald te worden. Gelukkig zijn de meeste honden in dit land bijna net zo oud als hun baasjes. Het Franse platteland loopt leeg en vergrijsd. Dat geldt ook voor de honden. Vandaag twee keer aan een hond voorbij gelopen, die als een oude aangelande walvis op een matje voor het huis lag te blaffen. Te oud om op te staan. Zelfs te oud om te blaffen. Een andere ‘vieux chien’ betrapte ik toen hij net bezig was een prachtige drol te draaien. Hevig blaffend en verstoord doordat ik zijn privacy had ingepikt rende hij iedere keer een paar meter voor mij uit. Maar ik liep iedere keer harder dan zijn drol er uit kwam. Dat leverde wel een vermakelijk beeld op. Na een paar minuten draaide hij de poort van zijn huis en kon in alle rust poopoo doen.
In de gite van gisteren hadden ze een werkelijk fantastische hond een ‘Chien de Montagne de Pyrénées ofwel een Patou. Een soort van Sint Bernard, maar dan helemaal wit. Volgens Gilles de baas van de gite worden deze honden gebruikt om wolven en beren af te schrikken. Ik stond voor de deur van de gite, maar heb vanaf de straat toch maar ff gebeld om binnen gelaten te worden. Toen ik eenmaal op het terrein was, waren we de grootste vrienden. Soms kom je ook gewoon een loslopende hond tegen. Was ik dan altijd doe is zichtbaar voor de hond een stuk hout of wat stenen oprapen. Dat is eigenlijk altijd waarschuwing genoeg om elkaar vredig te passeren.
Het moest natuurlijk een keer gebeuren. Ik had vandaag gepland om tot Laroue te lopen. Iets van 10 kilometer als waar ik nu slaap. Vooral omdat ik binnen een dagmars afstand van St Jean Pied de Port ben. Maar alle herbergen in dat dorp waren complet. Dat wil zeggen: één was vol en de ander had een dagje vrij. Tot nu toe heb ik nog iedere keer makkelijk een herberg kunnen reserveren op de dag zelf. Maar er was natuurlijk geen garantie. Het wordt daarom de vraag of het me daarom lukt om St Jean Pied de Port in een dagmars te bereiken. Zal een hele kunst worden: bijna 50 kilometer.
 | | | Nog 873 kilometer naar Santiago |
|
|
