Dag 13 St Jean - Roncesvalles 27 kilometer: De camino verandert je

'Estamos en Espana', we zijn in Spanje. De route over de Pyreneeën is 'maar' 27 kilometer, maar toch best wel pittig. Je begint op iets van 200 meter hoogte en stijgt naar 1400 meter. En vooral in de begin gaat dat heel erg hard. Dan merk je toch het voordeel dat je al twee weken praktijk in de benen hebt zitten. Om boven te komen hoef je niet hard te gaan, maar je moet wel door blijven lopen. Bijna de hele dag opgelopen met Simon, een collega-pelgrim uit Laren in het Gooi. Dat ging eigenlijk heel goed: mooi hetzelfde tempo. Wat misschien bijzonder is want Simon maakte vandaag zijn camino-doop mee. Ook gezellig om weer eens Nederlands te praten.

De camino is hier in een dag totaal van karakter veranderd. Gisteren heb ik de hele dag gelopen en eigenlijk niets of niemand gezien. Na St. Jean is de camino veel massaler van opzet. Dat blijkt alleen al uit de herberg waar ik nu in verblijf. Een oud klooster dat is omgetoverd tot een herberg met maar liefst 180 bedden. Ik weet niet of je snobisme mag noemen, maar onder ervaren camino-gangers wordt nog al eens afgegeven op dat massale karakter van de Camino Frances. Ik vind het eigenlijk wel een voordeel, dat het wat drukker (en internationaler) is. Best gezellig om onderweg te kletsen met deze en gene. En het is nu ook weer niet zo druk dat je nooit alleen kunt zijn. Bovendien ook prettig om niet alleen met Fransen te lopen: Aardige, vriendelijk mensen, maar ze moeten zich echt beter realiseren dat niet de hele wereld Frans praat.

De route vandaag was verder fantastisch mooi. Je loopt de hele dag in een soort heidelandschap, waar schapen, koeien en paarden gehoed worden. Beetje Tolkien-achtig landschap. Het was best fris en de hele dag liepen we eigenlijk in een soort van halve mist. Dat geef wel iets magisch aan het geheel.

Door dat wandelen wordt je wel anders. Je wordt wat sensitiever van inslag. Ik weet niet hoe dat komt. Waarschijnlijk omdat je de hele dag redelijk intensief met jezelf zit opgezadeld en je wereldje veel kleiner is als normaal. In het normale leven moet je werken, dingen doen in het huis en ga zo maar door. Hier hoef je alleen maar te lopen en van de omgeving en je gezelschap te genieten. Als ik dan naar het thuisfront een foto stuur van mezelf in de mist en daar komt een lief commentaar op: 'Prachtig om jou daar zo te zien' moest ik wel een traantje wegpinken.

Tolkien in de mist