 | | | De ruïne van San Anton Abad |
|
|
Vandaag hebben we voor het eerst kennisgemaakt met de beroemde en beruchte meseta. Waar dat in twee eerdere camino's vooral een dorre bende was, was het nu een grote kleurenexplosie. Over een paar weken, als het nog wat heter wordt en al het graan van het land wordt gehaald, zijn al die kleuren verdwenen. Maar nu zijn ze er gelukkig wel. Iedereen die je erover spreekt, heeft het erover. Ik zit dit blogje te tikken naast Gilbert, een Franse pelgrim van ongeveer mijn leeftijd. Hij vatte het heel compact samen: "C
'était magnifique. La plus belle journée de la camino." Gisteren hebben we door hetzelfde landschap gelopen, maar het weer was toen een beetje somber. Om te lopen is dat fijn, maar de zon maakt echt dat al die kleuren op volle kracht je ogen binnenknallen. Ik heb er ook foto's van gemaakt, maar dat haalt natuurlijk niks uit.
Gedurende de dag heb ik een paar keer gedacht: 'Daar zou je nou een tapijt van moeten maken.' Het rood van klaprozen, met het blauw van korenbloemen en her en der wat margrieten, en dat dan weer op een achtergrond van grijsgroen tarwe. De boer in kwestie zal niet blij zijn dat de bloemen het beter doen dan zijn graan, maar het effect is geweldig. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb in mijn hoofd minimaal tien tapijten ontworpen. Dat wordt een beetje veel.
Het mooiste stadje waar we vandaag doorheen gingen is Castrojeriz. Dat is een lintvormige stadje, met allemaal stokoude huizen. Ik herinner me nog van tien jaar geleden, tijdens mijn eerste camino, dat minimaal de helft leegstond. Vaak al tientallen jaren, gezien de gaten in het dak en de bomen die daaruit groeiden. Veel van die huizen zijn inmiddels opgeknapt en worden weer bewoond of zijn in gebruik als hotel of albergue. Het was eigenlijk een mooie plek om te verblijven, maar we zijn toch doorgestoomd naar het dorp waar we nu zijn. Ik zeg we omdat ik op heb gelopen met twee Italiaanse jongens. Max en Davide. Max komt uit de Bolzano en Davide uit Bergamo. Ik kan aardig goed tegen die lange afstanden, maar Davide wat minder. Een aardig Australisch meisje heeft hem een acupunctuur behandeling gegeven, maar hij loopt morgen geen veertig. Zelfs geen dertig.
Vlakbij de kerk, met misschien wel vijftien ooievaars op het dak. Mooie plek en ook leuk dat ze een gemeenschappelijk diner organiseren.
 | | | Een pittige klim na Carion de los Condes |
|
|
 | | | Max en Davide |
|
|
