Ik schrijf nu inmiddels al 27 dagen elke dag korte stukjes over mijn camino. Helaas ga ik het dit keer niet fixen. Dat wil zeggen het eindresultaat Santiago niet bereiken. Ik had Marion gezegd dat ik in 4 tot 5 weken wel in Santiago zou belanden. Dat was iets te optimistisch. Niet heel veel, maar ik heb nog een dikke week nodig om in Santiago te belanden. Gisteren heb ik de beslissing genomen om vanaf vandaag nog vier dagen te lopen en dan op zoek te gaan naar een manier om thuis te komen. Ik ben dan wel alleen op weg, maar voel me niet alleen. Eigenlijk al heel bijzonder dat Marion mij de gelegenheid geeft om zo lang onderweg te zijn. Daar ben ik ook dankbaar voor. Ik zou het ook niet gedaan hebben zonder het thuisfront. Iedere avond even bellen en ervaringen uitwisselen is toch wel een soort van hoogtepunt van de dag. Ik sprak vanmorgen met een Finse jongen, Nico, die net zo lang onderweg is als ik. Hij zei: ‘I miss my girlfriend and it is a good feeling’. Daar moest ik hem gelijk in geven.
Vandaag Leon aangedaan. Leon is een supermooie stad. Dat wil zeggen het oude stadscentrum. Een nadeel is dat er aan alle kanten ook lelijke industrieparken zijn aangebouwd. Boordevol met autodealers. Je kent ze wel, net als in Nederland. In Leon kwam ik mijn Italiaanse vrienden weer tegen, Max en Davide. Samen zijn we doorgelopen naar La Valverde del Virgin. Het klinkt heel romantisch, maar is gewoon tegen de snelweg aangebouwd. Een voordeel van de albergues in dit soort kleine plaatsjes is dat je altijd een gemeenschappelijk diner hebt.
 | | | vlnr Hein + Davide |
|
|
